De waterarme wereld van Dune komt echt tot leven, na een tijdje. In stijl en actie blijft dit bekendste
science fiction werk van
Frank Herbert (1965, 888 blz.) achter bij Asimov, maar het is zeker een groots epos. Net als bij veel
scifi ligt de nadruk niet zozeer op de science, als wel op bijzondere kenmerken van mensen en samenlevingen, en wordt er dankbaar gebruik gemaakt van bekende verhalen en mythes (bijvoorbeeld een messias-achtig figuur die eenheid zal brengen in de hopeloos verdeelde werelden). Op voorhand ben ik niet overtuigd dat ik ook de andere Dune-delen moet lezen, maar wellicht 'overkomt' me dat komende jaren wel.
Vroeger - medio jaren 80 van de vorige eeuw - hadden we thuis het bordspel Dune. Hoe het spel verliep weet ik niet meer, wel weet ik dat het goed in elkaar zat en een plezier om te spelen was, ook zonder het boek ooit gelezen te hebben of
de film gezien te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten