Klassieke roman van Frank Martinus Arion (1973, 324 pagina's) geeft een tamelijk onthutsend beeld van het leven op de Antillen in de jaren 70 van de vorige eeuw. Armoede, kansloosheid, losbandigheid, seks, drank en gokken, rangen en standen gebaseerd op status in plaats van kennis en kunde, onderdanige rol van vrouwen, over het geheel weinig echte wil om er reëel iets van te maken, van jezelf, van je eiland. Boosheid op de blanke onderdrukkers vanuit een slachtofferrol, maar ook latente revolutionaire gedachten. Wijze waarop de schrijver dit neerzet is knap. Levendige zinnen in een eigen stijl die mij wel aanspreekt. De hoofdpersonen - vier regelmatig dominospelende 'vrienden' - komen stuk voor stuk aan bod. Hun levens hangen op meer manieren met elkaar samen dan ze weten. De spanning die hieraan kleeft komt bij hun laatste dominomiddag tot ontploffing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten