Waard te onthouden is dat de (daadwerkelijk) drastische daling van de criminaliteit in New York meer een wijziging in organisatie en aansturing van politie en andere betrokken overheidsorganisaties lijkt te zijn dan demografische ontwikkelingen of uitvoering van theorieën zoals de broken windows en zero-tolerance-policing. Richten op hot spots/times/crimes/etc. lijkt vruchtbaar als het niet alleen telkens echt voor de korte termijn is (bijdrage Schuilenburg).
De waarde van buurtwachten is lastig te bepalen (gevoel van veiligheid en gemeten veiligheid verschillen) (bijdrage Lub).
Van Swaaningen krabbelt lustig over waarom de VS vooral niet te vergelijken is met Nederland. Ik ben het wel eens met zijn conclusies, maar zijn opsommingen en de schijnbare structuur die dat geeft zijn - zoals wel vaker - onnavolgbaar.
De nuances die Haen Marshall schetst bij de op staatsniveau in gang gezette liberalisering van het marihuana-beleid zijn nuttig. Misschien eens nader in verdiepen, in elk geval passief volgen hoe het komende jaren verder loopt.
De evaluatie van gerichte courts in Texas (alcohol, psychiatrie, veteranen) laat positieve resultaten zien, en dat is mooi. De beschrijving is niet al te bruikbaar, maar het volgende misschien wel (om de ontwikkelingen in NL te duiden). Realiteit is dat er in de VS:
1. overspannen angst voor misdaad is;
2. berichtgeving over misdaad en strafrechtbeleid in de media vertekend is;
3. een op soundbytes berustend kiessysteem een diepgaand discours over overheidsbeleid in de politieke arena in de weg staat.
Tot slot van deze JV een korte schets door Kruize van het Scandinavisch systeem, waarmee NL zich op veel punten beter mee laat vergelijken.
"Het strafrechtsysteem werkt het beste als er zo weinig mogelijk gebruik van wordt gemaakt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten