235. The Book of Genesis

 Openingspagina

R. Crumb illustreerde - in zijn kenmerkende tekenstijl - alle 50 hoofdstukken van het eerste bijbelboek, Genesis. Ik vrees dat niet alle gelovigen het eens zullen zijn met zijn voorstelling van God en de andere hoofdpersonen, maar dit werk zorgt er zeker voor dat deze oeroude verhalen weer eens gelezen worden. Met deze beelden erbij is het namelijk gewoon stukken interessanter.

Een nieuw begin

113/1001. Vochtige streken

Zoals de titel van dit boek van Charlotte Roche doet vermoeden - dat deed het mij in elk geval wel - is er in deze 217 pagina's volop aandacht voor (zweterige) schaamgebieden. Het is echter niet bepaald gezellige erotica of zelfs heftige porno, maar enorme viespeukerij rondom (operatief te verwijderen) bloemkoolvormige aambeien, (het eten van) geronnen bloed, (laten) scheren van kutjes, endeldarmen, anale seks, ingegroeide haren, zelfmutilatie, eten van lichaamssappen en vetten, hergebruik van tampons, et cetera, et cetera, et cetera. Plastisch beschreven, smerig, shockerend, onprettig, taboedoorbrekend, en daarom vast literatuur in plaats van pulp. Een uniek werkje dus, maar ik raad het al met al toch niet bijzonder aan.

233. Lord Emsworth and Others

Weer een P.G. Wodehouse (1937, 217 pagina's), weer met korte verhalen: Lord Emsworth hoeft zich dit keer niet druk te maken over zijn zeug, Mulliner vertelt hoe golf telkens alle (relatie)problemen oplost en Ukridge gaat enkele malen door het oog van de naald in zijn streven op een makkelijke manier geld te verdienen.

232. De ondergang van Napoleon

De ondertitel van dit boek van Adam Zamoyski, "en het congres van Wenen", geeft het onderwerp van het boek beter weer dan bovenstaande hoofdtitel. Er wordt namelijk uitvoerig ingegaan op de onderhandelingen in Wenen waarbij de machtigste staten landen en de 'zielen' die er woonden, uitwisselden als pionnen in een politiek schaakspel. Het verhaal start na de fatale veldtocht van Napoleon naar Moskou uit 1812, voert langs de eerste onderhandelingen in Parijs en Wenen, de complicaties van de 100 dagen dat Napoleon terug was (van Elba tot Waterloo), en eindigt met de in 1815 vastgelegde nieuwe grenzen. Tot slot wordt nog summier ingegaan op de doorwerking van deze 'nieuwe Europese orde' in de eeuw daarna. Volgens de schrijver wordt onterecht vaak gemeld dat dit congres zorgde voor 100 jaar vrede in Europa. Naar zijn mening is hier - door het negeren van de wensen van de bevolkingen om wie het gaat en de arbitraire grensbeslissingen - juist de kiem gelegd voor veel van de oorlogen daarna, inclusief de splitsing van België en Nederland in 1830, de Frans-Duitse oorlogen van 1870-1871 en de Eerste Wereldoorlog en daarmee de Tweede Wereldoorlog. Ik vind dit (uiteraard) lastig om te beoordelen, maar het zou me - mede door dit boek - niet verbazen als ik tijdens mijn leven nog eens een oorlog op Nederlands grondgebied zal meemaken.

Naast alle - ondanks de heldere schrijfstijl enigszins taaie - beschouwingen over de politieke verwikkelingen en de exacte landjeruil gaat het boek in op de persoonlijke verwikkelingen van de hoofdrolspelers in dit congres, waaronder Tsaar Alexander I van Rusland, de Oostenrijkse kanselier Metternich, Lord Wellington en de Franse diplomaat Talleyrand. Voor Nederland mocht Hans von Gagern af en toe aanschuiven voor de Prins van Oranje.

Gekonkel, maîtresses, godsdienstwaanzin, verraad, opportunisme, werklust, gedweep: het komt allemaal in ruimte mate voorbij in de 600 pagina's die het boek telt. Smullen dus! Vier sterren.

231. The man with two left feet

Recent heb ik van een goede vriend zeker een stuk of tien P.G. Wodehouses gekregen. Geleidelijk - om de zoveel andere boeken - lees ik deze nu weg van mijn plank met nog te lezen boeken. Dit klinkt als een verplichting, maar ik lees ze doorgaans met veel genoegen. Dit geldt zeker voor The man with two left feet, een verhalenbundel uit 1917. De gelezen versie was een hardkaftige editie uit 1934, met bruine ouderdomsvlekken op het papier. In combinatie met de zoete, humoristische mini-plotjes genoeg voor een klassieke belevenis.

As the poet says: mine not to reason why, mine but to do and die.

230. Duel

Boekenweekgeschenk 2010. Joost Zwagerman. Geslaagde Hollandse leessnack.

112/1001. Cry, The Beloved Country

Alan Paton schreef dit boek vlak na de Tweede Wereldoorlog (1948). Hetgeen geschreven wordt over de toestand in Zuid-Afrika in die periode stemt treurig: verdeeldheid, armoede, teloorgang, honger. Door het verhaal heen zit echter steeds de boodschap dat individuele mensen door hun inzet het verschil voor velen kunnen maken.

Ik ben nooit beneden de Sahara geweest, maar ik hoop - enigszins tegen beter weten in - dat de afgelopen ruim 60 jaar alles beter is geworden. Dit boek is door zijn eenvoudige verhaal met belangrijke boodschap in elk geval een aanrader.

Veelzeggend beeld uit een verfilming uit 1995

228. Flashman on the March

 Op de cover: Flashman en Uliba-Wark

In 1868 trokken de Engelsen op tegen Keizer Theodore/Tewodros van Abessinië die een zwik protestantse missionarissen en diplomaten gevangen hield. Onder leiding van de Britse commandant Robert Napier wordt over honderden kilometers bergachtig terrein opgetrokken naar de hoofdstad Magdala. Mede door slimme diplomatieke afspraken met concurrerende stammen - de afkeer tegen Tewodros was groot - worden de Abessijnen verslagen. De Engelsen verliezen in de uiteindelijke slag op Goede Vrijdag - vandaag exact 142 jaar geleden dus - slechts twee man. Keizer Tewodros pleegt zelfmoord om niet in de handen van de overwinnaars te vallen. Tot zover de feiten. In dit boek van George MacDonald Fraser is dit uiteraard slechts de achtergrond waartegen de ‘held’ Harry Flashman al slijmend, neukend en bedriegend op wonderbaarlijke wijze het strijdtoneel (wederom) als held verlaat.  Ruim een half jaar geleden heb ik het eerste boek uit de reeks gelezen (15 augustus 2009, 184. Flashman) Het was aardig om nu het twaalfde en laatste deel te lezen, maar daar laat ik het ook bij. Wellicht door de neiging om met veel bronvermeldingen en verwijzingen naar echte gebeurtenissen en personen te werken, hebben de boeken minder vaart voor me dan de kekke omslagen lijken te beloven.