De “en meer” is dit keer een film die ik op aanraden met volle aandacht heb bekeken. Melancholia is een film van Lars von Trier uit 2010, en met 130 minuten geloof ik net wat langer dan de doorsnee-bioscoopfilm. In een van de hoofdrollen Kirsten Dunst, sinds “Bring it on” een van mijn favoriete actrices.
De intro van de film is direct prachtig: kunstzinnige beelden, vol symboliek en vooruitverwijzingen naar de film. In die beelden zit meteen ook iets vervreemdends, iets magisch (waarover later meer). De film speelt zich eigenlijk volledig af op een landgoed (met bijbehorende 18 holes golfbaan). Het eerste deel gaat over Justine, zij heeft haar bruiloftsfeest op dat landgoed (van haar zus Claire en man). De aanloop van het feest begint met vreugde maar wordt snel pijnlijk (voor mij om naar te kijken): ze arriveren veel te laat, alle gasten wachten, de speeches zijn bewust tenenkrommend, nadruk op kapitaal, de hele houding van de familie, de onhandelbare moeder. Omgangsvormen dus. Het wordt nog pijnlijker door het kwetsen van de bruidegom, de rare baas, en meer.
Deels volgt dit uit de hoofdplot: de planeet Melancholia komt op de Aarde af en dreigt haar te vernietigen. Vol angst wordt gekeken hoe haar pad loopt. Dit einde der tijden gevoel kan een hoop verklaren. Justine is echter ook daarbuiten wel raar, zij ‘weet’ dingen. Onder meer dat Melancholia, die voorbijschiet, toch de Aarde en al het kwaadaardige leven daarop zal vernietigen. En - spoileralert - dit gebeurt ook inderdaad.
De film heeft minder dynamiek dan ik uit de aanbeveling had gehaald, maar blijft lang in de gedachten hangen. Een aanrader dus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten