De ondertitel van dit boek van Adam
Zamoyski, "en het congres van Wenen", geeft het onderwerp van het boek beter weer dan bovenstaande hoofdtitel. Er wordt namelijk uitvoerig ingegaan op de
onderhandelingen in Wenen waarbij de machtigste staten landen en de 'zielen' die er woonden, uitwisselden als pionnen in een politiek schaakspel. Het verhaal start na de fatale veldtocht van Napoleon naar Moskou uit 1812, voert langs de eerste onderhandelingen in Parijs en Wenen, de complicaties van de 100 dagen dat Napoleon terug was (van Elba tot Waterloo), en eindigt met de in 1815 vastgelegde nieuwe grenzen. Tot slot wordt nog summier ingegaan op de doorwerking van deze 'nieuwe Europese orde' in de eeuw daarna. Volgens de schrijver wordt onterecht vaak gemeld dat
dit congres zorgde voor 100 jaar vrede in Europa. Naar zijn mening is hier - door het negeren van de wensen van de bevolkingen om wie het gaat en de arbitraire grensbeslissingen - juist de kiem gelegd voor veel van de oorlogen daarna, inclusief de splitsing van België en Nederland in 1830, de Frans-Duitse oorlogen van 1870-1871 en de Eerste Wereldoorlog en daarmee de Tweede Wereldoorlog. Ik vind dit (uiteraard) lastig om te beoordelen, maar het zou me - mede door dit boek - niet verbazen als ik tijdens mijn leven nog eens een oorlog op Nederlands grondgebied zal meemaken.
Naast alle - ondanks de heldere schrijfstijl enigszins taaie - beschouwingen over de politieke verwikkelingen en de exacte landjeruil gaat het boek in op de persoonlijke verwikkelingen van de hoofdrolspelers in dit congres, waaronder
Tsaar Alexander I van Rusland, de Oostenrijkse kanselier
Metternich, Lord
Wellington en de Franse diplomaat
Talleyrand. Voor Nederland mocht Hans von
Gagern af en toe aanschuiven voor de Prins van Oranje.
Gekonkel, maîtresses, godsdienstwaanzin, verraad, opportunisme, werklust, gedweep: het komt allemaal in ruimte mate voorbij in de 600 pagina's die het boek telt. Smullen dus! Vier sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten