Alan Paton schreef dit boek vlak na de Tweede Wereldoorlog (1948). Hetgeen geschreven wordt over de toestand in Zuid-Afrika in die periode stemt treurig: verdeeldheid, armoede, teloorgang, honger. Door het verhaal heen zit echter steeds de boodschap dat individuele mensen door hun inzet het verschil voor velen kunnen maken.
Ik ben nooit beneden de Sahara geweest, maar ik hoop - enigszins tegen beter weten in - dat de afgelopen ruim 60 jaar alles beter is geworden. Dit boek is door zijn eenvoudige verhaal met belangrijke boodschap in elk geval een aanrader.
maandag 5 april 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten