Na drie weken lezen eindelijk Het grauwe huis (The Bleak House) van Charles Dickens uit. Met ruim 700 dichtbedrukte pagina's tamelijk fors en door de zich traag voortslepende verhaallijn, met de - door hun eenzijdige persoonlijkheden - onrealistisch karakters, met ongeloofwaardige dwarsverbanden die elk van de zo'n vijftig karakters uit het boek onderling verbindt, is enige motivatie nodig om het einde te redden. Die motivatie kan gevonden worden in voorgaande eigenschappen - als je daarvan houdt - en in de beschrijvingen van 19e eeuws Engeland, de gevolgen van de trage civiele rechtsgang (destijds?), de zoetsappigheid van het (liefdes)verhaal en de vermelding op de lijst van de 1001 voor je dood te lezen boeken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten